સુરક્ષિત વિશ્વની ઝાંખી

.

સ્કૂલ જીવનની શરૂઆતના કેવા મઝાના દિવસો!

સોસાયટીમાંથી બહાર નીકળો અને મુખ્ય રસ્તો શરૂ: ડામર(આસ્ફાલ્ટ)નો પાકો રસ્તો.

હજી તાજા જ ઉભરતા પરાવિસ્તારનો નવો નકોર આસ્ફાલ્ટ રોડ!

જાણે રાહદારીઓ માટે જ ખાસ બનાવ્યો હોય તેવો ખાલીખમ રસ્તો.

થોડી ધીમી ચાલતી સાયકલો, રડ્યાં ખડયાં નજરે પડતાં સ્કુટર, જવલ્લે જ નજરે ચડતી કાર; આ હતો ટ્રાફિક. આરામથી ચાલો; દોડો; રમત કરો; કોઈ ચિંતા નહીં!
હા, ક્યારેક ક્યારેક રસ્તા ધબધબાવતી રાક્ષસી ટ્રક નીકળે તેટલું સાચવી લેવાનું. બાકી આપણે રાજ્જા.

શાંતિભરી દુનિયા. ન ભાગાભાગી, ન દોડાદોડી, ન આજના જેવી આગળ નીકળવાની રેસ.
તમે પણ ચાલો; હું પણ ચાલું. આપણા સૌનો રસ્તો.
ન હતાં ટ્રાફિક સિગ્નલ, ન હતાં ટ્રાફિક પોલિસ. છતાં યે ટ્રાફિક સરળતાથી વહેતો રહેતો.

ન કોઈ તમને ભોં ભોં કરી ડરાવે; ન કોઈ વાહન તમારા પર ધસ્યું આવે! અમારા નાનકડા અસ્તિત્વની પણ અવગણના ન થાય. અમે એટલા તો ‘સેઈફ” અને “સિક્યોર્ડ”!

અમારી ઉંમર શું હતી? હજી માતાના ખોળાની સુરક્ષામાંથી હમણાં તો બહાર આવેલા!
અને જોયું કે બહારની દુનિયા પણ એટલી જ સલામત હતી!

આ અમારી પહેલી છાપ અજાણી આકૃતિઓ વિષેની. અજાણ્યા ચહેરાઓ વિષેની.

આ અમારી પહેલી પિછાણ બહારના વિશ્વની. વણજોયેલા વિશ્વમાં અમે સુરક્ષિત હતાં!!

અમે બહારની દુનિયા પર વિશ્વાસ કરતા થયા. અમારા સ્વભાવમાં ભરોસો અને વિશ્વાસ ગૂંથાવા લાગ્યાં


.