હાલરડું: સંગીતનો પહેલો પાઠ

.

બાનાં હાલરડાં આજે ય કાનમાં ગુંજે છે!

મીઠાં મધ જેવાં બાનાં હાલરડાં! શી મધુરપ!

મારાથી નાના બે ભાઈઓ. તેમના બાળપણનો ચિતાર મારી આંખોમાં છે. બા કેવા પ્રેમથી તેમને સાચવતાં.

રાત્રે અમે સાથે સૂતા. અમારી આંખો ભારે બને તે બાથી છૂપું ન રહે; બા કહે:”જો, આંખોમાં રાતની મા આવી!” અમે પથારીમાં પડીએ અને બા હાલરડાં ગાય.

બાનો પ્રેમાળ સ્પર્શ! કંઠે નીતરતી મીઠાશ! સૂરનો પ્રભાવ!

એક એક સૂર પર પોપચાં ઢળવા લાગે. જાદૂ છવાતો જાય અને “રાતની મા” ક્યારે આવે ખબરેય ન પડે!

બા કાનુડાના મઝાનાં હાલરડાં ગાતા. કેટલાક પ્રચલિત હાલરડાં પણ ગાતા. ક્યારેક રામ કથા પણ ગાતા. આ અમારા સંગીતના પ્રથમ પાઠ!

ઘણા હાલરડાં આજ અડધા-પડધા પણ યાદ તો રહ્યાં છે. જેમ કે:

“સૂઈ જાઓ તમે કાન ... હાલરડું હુલરાવે જશોદાજી માવડી ....”

”હવે તમે નંદજી ગોકુળ સંચરો રે ... જશોદાજી જોતાં હશે વાટ જો ....”

“માડી હું તો કાંઈ ન જાણું ... વનરાવનમાં ગાવડી ચારું રે!”

“તમે મારા દેવના દીધેલ છો ... “

”રૂડી રામકથા .... શુકદેવજી કહે છે રે પરીક્ષિત રાય ને ....”

અડધી સદી ઉપરની જીવન સફરમાં હજારો ગીતો સાંભળ્યાં છે; હજારો મ્યુઝિકલ ટ્યૂન્સ સાંભળી છે.

જરા પણ અતિશયોક્તિ વિના કહું: બાના હાલરડાંની તોલે કાંઈ ન આવે.

એ ઢાળ, એ આરોહ – અવરોહ, એ સ્વર બાંધણી; તેમાંથી નિષ્પન્ન થતાં ભાવવાહી સૂર .... બધું જ નિરાળું, ભાઈ! બાના હાલરડાંની તોલે સાચે સાચ કાંઈ ન આવે.

વર્ષો પહેલાં રથયાત્રાના દિવસે બાએ નશ્વર દુનિયા છોડી મહાપ્રયાણ કર્યું.

આજે રથયાત્રાનો પવિત્ર દિન. આજે બાની પુણ્યતિથિ.

છલકતી આંખે બાને શ્રદ્ધાંજલિ! શત શત પ્રણામ!

.

ફાંકો ઉતારી દીધો!

.

બંદા ચોથા ધોરણમાં બુદ્ધિપ્રતિભામાં ઝળક્યા ને દયાશંકર દાદાજીએ “મોનિટર”ની રૂઆબદાર પદવી આપી દીધી!

પછી તો, રાજ્જા! કાંઈ બાકી રહે? બંદા એક વેંત ઉપર થઈ ગયા!

બે પિરીયડ વચ્ચે ક્લાસ ‘કંટ્રોલ’ કરવો; શિસ્ત જાળવવી, સહાધ્યાયીઓને ચૂપચાપ બેસાડી રાખવા; વાતો કરે તેને ક્લાસ-બહાર ઊભા કરવાની શિક્ષા કરવી ..... ભારે સત્તા મળી ગઈ!

બીજા જ અઠવાડિયાની વાત. બેલ વાગ્યો. દાદાજી હજી આવ્યા ન હતા.

સવારની વર્ગ-પ્રાર્થનાનો બેલ વાગ્યો ને આપણા ક્લાસમાં પ્રાર્થના શરૂ.

‘મોનિટર સાહેબ’નું સુપરવિઝન શરૂ!! ક્લાસમાં આંટા મારતા મારતા બધા પર નજર રાખવાની ને જેની આંખો ખુલ્લી હોય તેની આંખો બંધ કરાવવાની. ન સાંભળે તો ઘાંટો પાડીને પણ... ભાઈ, આ તો સત્તાનો નશો! અંધ કરી દે. (દિલ્હી હોય કે ગાંધીનગર કે ચોથું ધોરણ ... એ નશો બધે સરખો!)

અચાનક કોઈએ હાથ ઝાલી ક્લાસ બહાર ખેંચ્યો! કોની હિંમત થઈ મોનિટરનો હાથ ખેંચવાની? નજર ઊંચી કરી તો દાદાજી. ભવાં ખેંચાઈ ગયેલાં!

“કાં આંટા મારે છે?”

મને લાગ્યું કે દાદાજીને ગેર-સમજૂતિ થઈ લાગે છે ... ભૂલી ગયા લાગે છે.

”સાહેબ, મોનિટર છું. આપે જ બનાવ્યો ગયા અઠવાડિયે ...”

“પ્રાર્થના ચાલે છે, નથી ખબર?”

“સાહેબ એટલે જ તો ... મોનિટર ...”

દાદાજીની આંખોમાં રોષ પ્રગટવા લાગ્યો.

“મોનિટર છું તો શું થઈ ગયું? ભગવાનથી તો મોટો નથી થઈ ગ્યો?”

અને ગુસ્સાભર્યા દાદાજીના એ શબ્દોએ ....

‘મોનિટર સાહેબ’નો ફાંકો ઉતારી દીધો. જીવન ભર માટે!

પછી તો જિંદગીમાં – અભ્યાસપ્રવૃત્તિમાં - ‘જોબ’માં અનેક માન-સમ્માન મળ્યાં, પણ મજાલ છે નશો ચઢે!

જરાક ડગાય કે દાદાજીના રોષભર્યા શબ્દો યાદ આવે :

“ભગવાનથી તો મોટો નથી થઈ ગ્યો?”
.

સુરક્ષિત વિશ્વની ઝાંખી

.

સ્કૂલ જીવનની શરૂઆતના કેવા મઝાના દિવસો!

સોસાયટીમાંથી બહાર નીકળો અને મુખ્ય રસ્તો શરૂ: ડામર(આસ્ફાલ્ટ)નો પાકો રસ્તો.

હજી તાજા જ ઉભરતા પરાવિસ્તારનો નવો નકોર આસ્ફાલ્ટ રોડ!

જાણે રાહદારીઓ માટે જ ખાસ બનાવ્યો હોય તેવો ખાલીખમ રસ્તો.

થોડી ધીમી ચાલતી સાયકલો, રડ્યાં ખડયાં નજરે પડતાં સ્કુટર, જવલ્લે જ નજરે ચડતી કાર; આ હતો ટ્રાફિક. આરામથી ચાલો; દોડો; રમત કરો; કોઈ ચિંતા નહીં!
હા, ક્યારેક ક્યારેક રસ્તા ધબધબાવતી રાક્ષસી ટ્રક નીકળે તેટલું સાચવી લેવાનું. બાકી આપણે રાજ્જા.

શાંતિભરી દુનિયા. ન ભાગાભાગી, ન દોડાદોડી, ન આજના જેવી આગળ નીકળવાની રેસ.
તમે પણ ચાલો; હું પણ ચાલું. આપણા સૌનો રસ્તો.
ન હતાં ટ્રાફિક સિગ્નલ, ન હતાં ટ્રાફિક પોલિસ. છતાં યે ટ્રાફિક સરળતાથી વહેતો રહેતો.

ન કોઈ તમને ભોં ભોં કરી ડરાવે; ન કોઈ વાહન તમારા પર ધસ્યું આવે! અમારા નાનકડા અસ્તિત્વની પણ અવગણના ન થાય. અમે એટલા તો ‘સેઈફ” અને “સિક્યોર્ડ”!

અમારી ઉંમર શું હતી? હજી માતાના ખોળાની સુરક્ષામાંથી હમણાં તો બહાર આવેલા!
અને જોયું કે બહારની દુનિયા પણ એટલી જ સલામત હતી!

આ અમારી પહેલી છાપ અજાણી આકૃતિઓ વિષેની. અજાણ્યા ચહેરાઓ વિષેની.

આ અમારી પહેલી પિછાણ બહારના વિશ્વની. વણજોયેલા વિશ્વમાં અમે સુરક્ષિત હતાં!!

અમે બહારની દુનિયા પર વિશ્વાસ કરતા થયા. અમારા સ્વભાવમાં ભરોસો અને વિશ્વાસ ગૂંથાવા લાગ્યાં


.

પ્રણામ શિક્ષકોને!

.

ઘણી વાર કેટલાક ઉત્સુક માતા-પિતા મને પ્રશ્ન કરે છે:
બાળકનો માનસિક-બૌદ્ધિક વિકાસ કઈ ઉંમરે મહત્તમ થવા લાગે છે?
કઈ ઉંમરે સંવેદનાઓ વિશેષ વિકસવા લાગે છે?

જવાબ સરળ છે: પ્રથમ વર્ષથી જ.

બાળકની, તેની કોઈ ઉંમરની, સ્થિતિની ઉપેક્ષા ન કરવી.

તેના વ્યક્તિત્વની- વર્તન કે વાતની- કદી અવગણના ન કરવી. બાળકની માનસિક- બૌદ્ધિક શક્તિ, સંવેદનશક્તિ શિશુકાળથી જ ખીલવા લાગે છે; તે શક્તિઓ સતત વિકસ્યા કરે છે.

તેનાં પોષક પરિબળો છે માતા-પિતા, કુટુંબ, શાળા, સહવાસ, સમાજનું સમગ્ર વાતાવરણ.

મને યાદ છે મારા ત્રીજા-ચોથા ધોરણનો અભ્યાસકાળ.
આઠેક વર્ષની કુમળી ઉંમર. જીવનને એક દિશા મળી ગઈ!

ત્રીજામાં વર્ગશિક્ષિકા હતાં પુષ્પાબહેન કવિ.
ગુજરાતી ભાષાનાં મહાન રસકવિ ન્હાનાલાલ દલપતરામ કવિના પુત્રવધુ.

પુષ્પાબહેન માયાળુ શિક્ષિકા. મધુર વ્યક્તિત્વ અને તેવી જ મીઠી વાણી. સ્મિતભર્યો લજ્જાયુક્ત ચહેરો. પ્રેમથી ભણાવે!

ચોથા ધોરણમાં દયાશંકર દાદાજી. નિરાળો પહેરવેશ. એશ રંગનો લાંબો ડગલો, ધોતિયું અને માથે કાળી ટોપી. ચહેરા પર છ દાયકાની સાક્ષી પૂરતી રેખાઓ. કડપ ભારે, અશિસ્ત ન સાંખે, પરંતુ અમારા પર પ્રેમ પણ વરસાવી દે!

બંને શિક્ષકોએ અમને અભ્યાસમાં રસ લેતા કર્યા.

ગણિત અને ગુજરાતી અમારા લોહીમાં ઉતારી દીધાં. ગુજરાતનો ગૌરવવંતો ઈતિહાસ અમારી આંખોમાં મૂકી દીધો. વલભીપુરની જાહોજલાલી, રાજકુંવરીની કાંસકીની વાર્તા, જયશિખરીની મર્દાનગી ..... આજે ય જયશિખરીનું મસ્તક વિનાનું ધડ જાણે લડતું દેખાય છે! અણહિલપુર અને વનરાજ, ચાંપો અને ચાંપાનેર, પાટણ અને સિદ્ધરાજ ... ગરવી ગુજરાતની વાતો તે શિક્ષકોએ અમારા હૃદય સોંસરવી ઉતારી દીધી!

દયાશંકર દાદાજીએ અમને ઈસપ, પંચતંત્ર તથા અરેબિયન નાઈટ્સથી પરિચિત કરાવ્યાં. દાદાજી વાર્તા-કથનમાં નિપૂણ. શબ્દ-ચિત્રોમાં તેમની તોલે કોઈ ન આવે! શબ્દપ્રયોગ જ નહીં, અવાજ અને ચહેરાના હાવભાવમાં એટલાં તો વેરીએશન્સ લાવે કે સ્તબ્ધ થઈને સાંભળ્યા જ કરીએ! ફરી ફરીને સાંભળીએ.

પંચતંત્રનાં પ્રાણીઓ પાસે અમે જંગલમાં પહોંચી જતાં; અલ્લાદ્દીનના મહાકાય જિનને આંખો ફાડી જોઈ રહેતાં (અને વિચારતાં: કાશ! એક જિન અમારું હોમ-વર્ક કરી આપતો હોય!) . અલીબાબામાં તો ખૂબ મઝા આવે; અમારે જ ગુફા ખોલવાની: “ખૂલ જા સીમ સીમ!” અને અમે અલીબાબાની ગુફામાં સોનામહોરોના ચળકાટમાં ખોવાઈ જતાં(કાશ! એક સોનામહોરથી એક સુંદર મઝાની સ્લેટ અને બે માટીની, ઈંટ પર ઘસી ઘસી અણીદાર થયેલી પેન ખરીદી શકાય! પણ રહેવા દો, પેનને અણીદાર કરવાનું કામ પેલા જીનને જ સોંપીશું. અત્યારે તો વાર્તા સાંભળી લઈએ!) આટલું વિચારીએ ત્યાં સુધીમાં તો દાદાજી ગુફાની બહાર ચાલીસ ચોર લઈ આવ્યા હોય!!

આવા શિક્ષકો હોય ત્યાં વિદ્યાર્થી શા માટે ન ભણે?

અને યાદ રહે: આમાંના કોઈ શિક્ષક પીટીસી કે બી.એડ ન હતાં!!!

અભ્યાસમાં રુચિ તો વધી જ; સાથે અમારી અભિવ્યક્તિ ખીલી ઊઠી. શબ્દો સાથે દોસ્તી બંધાઈ. અમારો સાહિત્યપ્રેમ પાંગરવા લાગ્યો.

પ્રણામ એ શિક્ષકોને!

.

પ્રકૃતિમાતાનું પ્રેમાળ સાન્નિધ્ય

.

વીસમી સદીના પાંચ દશકા પૂરા થઈ ચૂક્યા હતા.

મારા સ્કૂલજીવનનો આરંભ થયો .... અને ફડકો પેઠો!

સ્વતંત્ર અને મનપસંદ પ્રવૃત્તિઓ પર તરાપ પડશે?

આશંકા, ડર અને ઉમંગનું મિશ્રણ મનને ખાટું-મીઠું કર્યા કરે .... નારંગીની ગોળીની માફક! પણ જોતજોતામાં મીઠાશ વધી ગઈ!

નિમિત્ત બન્યો સ્કૂલનો રસ્તો. વાત એમ કે સ્કૂલ દૂર તો નહીં જ. ચાલતા જવાનું. પંદર-વીસ મિનિટનો રસ્તો. અને એ રસ્તાએ જ ઉત્સાહ વધારી દીધો. સોસાયટીમાંથી બહાર નીકળો, તરત ડામર રસ્તો. અડધે પહોંચી વળાંક લો, બાકીનો કાચો રસ્તો સ્કૂલ પહોંચાડે.

રોડની આસપાસ ધૂળિયો ભાગ તે અમારો ફૂટપાથ.

માટીના કાચા ફૂટપાથ પર છૂટુંછવાયું લીલોતરી ઘાસ; થોડા ફૂલછોડ; થોડા જંગલી છોડવા.

નાનકડા રોપાઓ પર નાનાં નાનાં પુષ્પો ખીલતાં. રંગબેરંગી અને આકર્ષક. અમે તેમની પાસેથી નીકળીએ તો અમને આવકારે; માનો ને વળગી જ પડે! અમે ખુશ થઈ જતાં!

ઋતુઓ પલટાય; પ્રકૃતિનાં સ્વરૂપ બદલાય; ફૂલછોડનાં રગરૂપ બદલાય! અમે આ ફેરફારોને આનંદથી નિહાળીએ! અવલોકન તો એવું કરીએ કે પાનની પીળાશમાં પહેલી પીળી ઝાંય પડે તે ય અમારી આંખથી બચે નહીં! એક પણ પરિવર્તન અમારી નજરથી છૂપું ન રહે. પરિવર્તન એ જીવનનો ક્રમ છે, તેનો આ પહેલો પાઠ!

રસ્તાની બે તરફ વૃક્ષોની હાર. શિરીષ, ગરમાળો,ગુલમહોર અને અન્ય. કેટલાક તો ખાસ્સાં ઊંચા.

હળવેથી અમને સ્પર્શીને પવન વૃક્ષોને વીંટળાય; સડસડાટ ઊપરની ડાળીઓને પહોંચે; પાંદડાં હલાવે! અજબનો ફરફરાટ અવાજ આવે! ક્યારેક ધીરો પવન એવું તો સૂરીલું સંગીત છેડે! આ બધા અવાજ પણ ઋતુએ ઋતુએ, વૃક્ષે વૃક્ષે બદલાય!

વૃક્ષો પાસેથી પસાર થતાં અમારી નજર ઊપર ઊઠે. વૃક્ષોની ઊંચી શાખાઓ; તેનાથી યે ઊંચે, ખૂબ ઊંચે વાદળાંઓ! ભૂરું ભૂરું અનંત આકાશ! અમે ખોવાઈ જતાં! ક્યારેક વૃક્ષને લાગણીવશ ભેટી પડતાં!

તે લાગણીઓ શી હતી તે આજે વધારે સ્પષ્ટ સમજાય છે.

આજે મારા સ્ટુડન્ટ્સને એન્વાયરન્મેન્ટ ભણાવતાં ભણાવતાં ક્યારેક રોકાઈ જાઉં છું. એન્વાયરન્મેંન્ટના લેસન દરેક સ્ટાન્ડર્ડમાં મૂકી દઈને આપણે આંખો બંધ કરી લીધી છે. કુદરતના, એન્વાયરન્મેંન્ટના પાઠ ચાર દીવાલોની કેદમાં ભણવાના? અફસોસ થાય છે હવેની જનરેશન્સ માટે!

અમારા બાળપણે અમને સંવેદનશીલ બનાવ્યા – બાહ્ય જગત પરત્વે, સજીવ સૃષ્ટિ પરત્વે, પર્યાવરણ પરત્વે. કુદરતના સાન્નિધ્યમાં પ્રકૃતિ મા પ્રત્યે પ્રેમભાવ, અહોભાવ જન્મ્યો!

.

મા પ્રકૃતિની ગોદે

.

તે સમયે આઝાદ હિંદુસ્તાન માંડ દસ-અગિયાર વર્ષનું.

મારા બાળપણને પ્રથમ કૂંપળો ફૂટતી હતી. છતાં માનસપટ પર સઘળાં દ્રશ્યો ગહન રીતે અંકાયાં છે.

દેશને મળી હતી મુક્તિની અણમોલ સિદ્ધિ.
નવી ખુશહાલી! સમગ્ર દેશમાં નવું જોમ.

દેશવાસીઓની આંખોમાં નવાં નવાં સ્વપ્નાં.
મારા પિતાજીએ પણ સ્વપ્નના સહારે એક નિર્ણય લીધો.

શહેર બહાર, એક વિકસતાં પરાંમાં ‘ઘરનું ઘર’ લેવાનો. સુંદર વિકસતો પરા વિસ્તાર. તેમાં આકાર પામેલી એક નવી જ સોસાયટી અને સોસાયટીમાં એક બંગલો. (કાનમાં કહી દઉં કે ‘સોસાયટી’, ‘કોલોની’ અને ‘બંગલો’ શબ્દ ત્યારે ખૂબ રોબ જમાવતા!) જૂના પાડોશીઓ જોવા આવતા; ખુશ થતા.

બંગલાને પોતાનું કંપાઉંડ અને તેને ફરતે કંપાઉંડ-વોલ.
મારું બાળસહજ મન તો આ સ્વતંત્રતા પર ફીદા થઈ ગયેલું.

બારીમાંથી બહાર નજર નાખો; ખુલ્લું વિશાળ મેદાન. થોડાં ઝાડ-ઝાંખરાં; કેટલીક નાની ટેકરીઓ.

પવન તો એવો વાય! ઝાડપાન હલે અને વિવિધ આકૃતિઓ સર્જાતી રહે. ધૂળની ડમરીઓ ચડે, પણ ટેકરીઓ અડીખમ ઉભી રહે.
આ બધું જોયા કરવાની એવી મઝા આવે! ક્યારેક તોફાની ચક્રવાત આવે; આકાશે પહોંચે ચક્રવાતના સ્તંભ!

રાત્રે કંપાઉંડમાં બેસો તાજા કૂણા ઘાસ પર! ઠંડો મીઠો પવન ગુલાબ, મોગરા, જૂઈની ખૂશ્બુ લાવે! ઉપર વિશાળ ગગન; દોડતાં વાદળો, ટમટમતા તારલા! એવી ખૂશી થાય!

ઘરમાંથી બહાર નજર કરો તો પ્રકૃતિ, બહાર નીકળો તો પણ પ્રકૃતિ!
ઘર કે બહાર, જ્યાં હોઈએ, ત્યાં અમને પ્રકૃતિનાં દર્શન થતાં.

મા પ્રકૃતિની ગોદમાં અમારું બાળપણ ખીલ્યું!

.

મારી માતા

.

અમે તેમને ‘બા’ કહેતાં.

બા નખશિખ સૌજન્યમૂર્તિ! એવાઁ તો પ્રેમાળ!
વર્ષો વીતી ગયાં બાના સ્વર્ગવાસને!
પરંતુ આજે ય તેમની સ્મૃતિ આંખો ભીની કરે છે.

અત્યારે ઘડીભર મારી આ પ્રૌઢાવસ્થા પીગળી જાય છે અને તેમાંથી બાળપણ ખડું થાય છે.

અતીતનાં દ્રષ્યો!
સમજ-અણસમજ વચ્ચે પલતું બાળપણ!
અને એ બાળપણને પોષતો, અનરાધાર વરસતો માતૃપ્રેમ!
બાનાં જતનથી જીવનની પાંખડીઓ પાંગરવા લાગી!

બાએ જીવનની સૂરીલી સરગમની પિછાણ કરાવી!
બાનો સ્પર્શ: પ્રેમની પવિત્ર કોમળતા!
બાનું સ્મિત: અસ્ખલિત વહેતી સ્નેહ-સરવાણી!
બાની વાણી: માનવ-સંસ્કારની અભિવ્યક્તિ!
બાનું સાન્નિધ્ય: મેં નિર્મોહ સંબંધની ઉષ્મા જાણી!
અને બાનો ખોળો: મેં સંસારમાં દુર્લભ હૂંફાળી સુરક્ષા માણી!

એ સ્પર્શ, સ્મિત, વાણી! એ સાન્નિધ્ય! એ ખોળો!
તેને સહારે મારું બાળપણ પોષાયું!
અને તે થકી મારું જીવન-ઘડતર પણ થયું!

બા! તમારા કેટ-કેટલા ઉપકાર!
કૃતજ્ઞતાથી , ભક્તિભાવથી શત શત વંદન!

.

જિંદગી વહેતી રહે છે.

.

જિંદગીને પળભર નીરખીએ.
કેટકેટલાં ચિત્રો ઉપસે છે!
કેવાં કેવાં રંગો ઉભરે છે!
જિંદગી ભાત ભાતનાં રંગોથી રંગાયેલી છે.
આશા અને નિરાશા! સફળતા અને વિફળતા!
હર્ષ અને શોક! સુખ અને દુ:ખ!
જે જેનું પ્રારબ્ધ! જેવું જેનું નસીબ!

જીવનની ઘટમાળ અવિરત ચાલ્યા જ કરે છે.
આપ તેને ચાહો કે ન ચાહો, જિંદગી વહેતી જ રહે છે.
હેમંત, ગ્રીષ્મ અને વર્ષા ..... ઋતુઓ બદલાતી રહે છે.
જીવન વહેતું જ રહે છે.
ઘટનાઓ બનતી રહે છે. પરિવર્તનો થતાં રહે છે.
ત્યારે તો આપ સમય-ચક્રને જાણી શકો છો.

ઘટનાઓ વિચારોનાં વમળો પેદા કરે છે.
વિચારો કેવાં ઝકઝોરી દે છે!
ક્યારેક આપને અતીતમાં લઈ જાય છે, ક્યારેક ભવિષ્યમાં!

વિચારો આપને સતર્ક કરે છે-
સમય પરત્વે, ઘટનાઓ પરત્વે, સંબંધો પરત્વે!
આપ વર્તમાન-ભૂત-ભવિષ્ય વિષે વિચારવા લાગો છો.
ઘટનાઓનાં લેખાં-જોખાં કરવા લાગો છો!
સંબંધોનાં સમીકરણ માંડવા લાગો છો!
અને જિંદગી વહેતી રહે છે.

કંઈક અનુભવ અને અવલોકન!
કંઈક વિચાર અને કલ્પનાશીલતા!
તેનાથી જ તો માનવજીવનમાં રંગો પૂરાતાં રહે છે!અહીં આપણે જીવનના આ રંગોને માણતાં રહીશું!

.

આપનો મનપસંદ આ ગુજરાતી બ્લોગ હવે ગુજરાતી લિપિમાં

.


પ્રિય મિત્રો!

આપનો મનપસંદ આ ગુજરાતી બ્લોગ હવે ગુજરાતી લિપિમાં રજૂ કરવા પ્રયત્ન કરી રહ્યો છું.

મારા આ બ્લોગની અગાઉની જે પોસ્ટ્સ ઈમેજ રૂપે હતી, તે નવેસરથી આજથી પુન: સુવાચ્ય ગુજરાતી લિપિમાં મૂકી રહ્યો છું. આપ સૌ મિત્રોના સાથ, સહકાર અને સ્નેહભાવથી જ આ શક્ય બન્યું છે.

આપનો આભારી છું.

.